Ben uyurken #5 (aybegum ablam yaziyor)

Zekeriya ile Beyaz
nerden geldiğini bile anlamadan girmişti hayatımıza Zekeriya.. o günlerde aklımızı dağıtmamızın, kasvetli havanın dağılmasının belki de en büyük sebeplerinden biriydi. o ve arkadaşı Beyaz!
önce Zekeriya geldi. hayatımda tanıdığım ilk (ve tek) şaşı kedi! :))

ismiyle geldi aslında. onu gören birinin aklına, Zekeriya Beyaz hocanın gelmemesi pek de mümkün değildi, sadece kalın camlı gözlükleri eksikti ifadesinde!! ha bu arada küçük bir ayrıntı Zekeriya dişiydi :))
Beyaz da (aslında beyaz olmamasına rağmen) bir hafta sonra falan katıldı aramıza. sadece birkaç aylık, küçük bir bebek kedi, Zekeriya'nin ismine eşlik etti :))
etraftaki diğer onlarca kedi arasından neden onlar, nasıl aynı gün içinde isimlerini öğreniverdiler, Zekeriya hiçbir kediyi yanımıza yaklaştırmazken kapilarimizi Beyaz'a nasıl açtı bilmiyorum. ama bildiğim birşey var ki bizim kedilerimiz olmuşlardı kısa bir sürede..
sadece bizle kalsa iyi, bütün hastanede Zekeriya aşağıya, Zekeriya yukarıya herkesin dilindeydi. işin garip tarafı bir Allah'in kulu da çıkıp bu kedinin adı niye Zekeriya diye sormadı. koca koca adamlar bir uçtan çağırıyorlardı bizim fırlamayı 'Zekeriyaaa gel sana yemek getirdim'. ya da hiç tanımadığımız bir başkası almış Beyaz'i kucağına 'sizin kediyi A bloğun orda buldum, kaptım getirdim' diye teslim ediyordu bize!!
gel zaman git zaman çok bağlandık birbirimize, bir buçuk ay boyunca yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi onlarla..
veda vakti yaklaşırken içimde bir yumru büyüyordu ne yalan söyliyim,
ama onlar yine buldular bir yolunu..
Zekeriya çapkınlık turlarına başladı son birkaç günde, Beyaz ortalıkta görünmemeye..
ambulansa binip Antep yollarına düşmeden önce hoşçakalın demek için aradım onları bahçede, elimde bir tabak veda sütüyle. yoklardı. bıraktım ağacımızın altına dönüp gelirlerse gittiğimizi anlasınlar diye.
bir de bilsinler istedim bu vesileyle. onları çok sevdiğimi, teşekkür ettiğimi..