- daha önce çok defalar sponsor aramıştım, önce Boğaziçi'ndeyken dans festivali için, sonra menajerlik yaparken müzik grupları için
- ama kendim için hiç böyle bişe yapmadım daha önce
- 7 yıldır blog yazıyorum, son dönemlerde çok içime kapandım, doğru
- herkesin anlatacak bi hikayesi var, bu da doğru
- benim şu anki hikayem;
- biraz buruk, çünkü bacağımı tekrar hissedebilmek için çabalarken, aslında şu anda hissetmiyorum
- biraz yorgun, çünkü 1 yıllık iyileşme sürecinde daha yeni yeni canlanmaya başladım
- baya mutlu, çünkü ailem ve dostlarım hep yanımda, çok yakınımda
- baya sabırsız, çünkü hiç görmediğim diyarları göreceğim
- epey meraklı, çünkü bacağım için kullandığım ortezimle tüm bu yolculukta nası dengede duracağımı bilmiyorum
- çok heyecanlı, çünkü yola çıkıyorum!
Ben normalde hep kendime yazarım blogumda, ama bu kez tanımadığım bi yabancıya yazıyorum.
Benim dünya seyahatime (sürekli ya da bir seferlik) sponsor olmak isterseniz, seve seve kabul ederim. İspanya'yla başlıyorum.
sitemde yan duvarıma reklam da alırım sorun diil. bana yazabilirsiniz: aycakubat@gmail.com
olmadı bu yazıyı paylaşalım her yerde (yazının hemen altında facebook, twitter vs. paylaşma butonları var), sarılıyorum
Ayça
PS: sponsorluk icin kim oldugumu, amacimi, planladigim seyahatin detaylarini ve butcesini barindiran ayrintili bir dosya hazirladim. Bana aycakubat@gmail.com adresinden ulasirsaniz bu dosyayi size de ulastirabilirim.
Hayat hikayemi dinlemek isterseniz Milliyet'teki ropörtajıma goz atabilirsiniz.
Ekim 2012'de kurdugum bu blogda yasadigim sevincleri, uzuntuleri, karsilastigim zorluklari gunbegun takipcilerimle paylasiyorum
merak ettiğimm bu acıya nasıl dayandığın?senden sonra maddi durumunuz ne oldu?
YanıtlaSilBence bacagini hic takma kafana, o olsa da olmasa da sen Ispanya'yi goreceksin. Farzetki insan denilen canli gercekte bacaklari olmayan bir varlik turu. Gozlerinin gordukleri ve beyninin algiladiklari ile cikar tadini bu seyahatin. Ben de senin gibi yetenegiyle varolan fakat yeterince itki alamadigini dusunup sahip oldugu cevheri tam anlamiyla disa vuramamis birisiyim. Sanatciyim, metalden heykeller yapiyorum. Tum gorenlerin ilgisini, begenisini kazanan heykellerim var ama nedense bana yetmiyor. Bugun sevgili esim dedi ki: "Eger icindeki degeri ortaya cikarmak icin itki ariyorsan cocuklarinin yuzlerine bak birkez daha"
YanıtlaSilHakliydi cunku klasik bir laf olacak ama herseyin ustunde tuttugum 4 yasinda bir oglum ve 5 aylik bir kizim var ve ben onlarin gelecegini insa etmekle sorumluyum. Iste benim en buyuk itkim.
Eger heykellerimi merak ederseniz: www.cetinates.com sitesini ziyaret edebilir siniz. Sevgiler, saygilar.
selam, Hayata tutunma biçimi her insanda farkı oluyor yada yaşadıklarının üzerinden tanımlıyor hayatı.senin inatçı ve iradeli mücadelene saygı duydum, kaybettiğin bir bacak yerine kazandığın bir hayat olması anlamlı ve güzel,kimi insan ise kendi yaşamını tümden insanlık adına feda edebiliyor(Deniz gezmiş,Che gibi kahramanlar) Amacım sana bir merhaba derken Çıktığın yolculuk için sponsor aramana katkısı olurmu bilmem bir fikir ....Milliyette haberini okurken Hastanede gözlerini açtığında ilk sorduğun İBRAHİM TATLISES hayatta mı? o başardıysa bende başarırım...Beni eniyi damdan düşen anlar fıkrasındaki gibi seni En iyi İBRAHİM TATLISES anlayabilir,onunla paylaşmanın bi yolunu yaratabilirsen seni anlayabilir belki....Bir Lütuf gibi değil sadece aynı çizgiden hayat çıkarmış iki insan gibi umarım....yolculuğunda mutluluklar Ayça.....Mehmet...
YanıtlaSilTebrik ediyorum seni ve ayrıca medeni cesaretini... İmkanım olsaydı kesinlikle sponsor olurdum. Ancak olamıyor olmam nokta değil bence elimden geleni yapacağım... Bu yolculuğunda bütün hayallerin gerçek, bütün umutsuzların hayal olsun senin için...
YanıtlaSilsevgiler...
Ne diyeyim,süpersin.
YanıtlaSil